- ominor
- ōmĭnor, ātus, 1, v. dep. (ante-class. act. collat. form ōmĭno, āre: ut tibi bene sit, qui ominas, Pompon. ap. Non. 474, 11) [omen], to forebode, prognosticate, to augur, presage, predict, prophesy (class.;
syn.: divino, auguro, auspicor, vaticinor): malo (alienae) quam nostrae (rei publicae), ominari,
Cic. Off. 2, 21, 74:melius, quaeso, ominare,
id. Brut. 96, 329: felix faustumque imperium, Liv. 26, 18, 8:ac prope certā spe ominatos esse homines finem, etc.,
id. 44, 22, 17:vera de exitu Antonii,
Vell. 2, 71, 2:optamus tibi ominamurque in proximum annum consulatum,
Plin. Ep. 4, 15, 5; cf.:clamor militum et sibi adversa, et Galbae prospera ominantium,
wishing, Suet. Ner. 48.—Of things:naves cum commeatu rediere, velut ominatae ad praedam alteram repetendam sese venisse,
as if they had divined, had had a presentiment, Liv. 29, 35, 1; cf. Weissenb. ad id. 27, 31, 3:male ominatis Parcite verbis,
words of evil omen, Hor. C. 3, 14, 11.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.